Wilczyca, to mała, cierpiąca istotka, która kurczowo wystawała z rowu na osamotnionej wiejskiej drodze. Jej delikatna skóra była poparzona słońcem, które sprawiło, że wyglądała na poszarpaną i spękaną niczym stara farba, a każdy oddech sprawiał jej wyraźny trud, jakby sama czynność oddychania była zbyt ciężka dla jej wycieńczonego ciała. Przechodzące obok samochody nie zdawały sobie sprawy, że w cieniu czeka na nie słodka, milcząca dusza. Wilczyca tuliła głowę, w nadziei że ktoś w końcu dostrzegnie jej ból.
Poranny chłód owiewał jej rany, a ona drżała na wietrze, który dotykał jej uszkodzonej skóry. Jej duch także drżał, bowiem nie miała pojęcia, dlaczego została samotnie porzucona. Mimo to czekała, ponieważ czekanie było jedynym, co mogła jeszcze robić. W jej sercu tliła się maleńka iskra, która szeptała, że może przyjdzie cud. Ta nadzieja trzymała ją w całości, kiedy wszystko inne wydawało się być w rozsypce.
Gdy w końcu funkcjonariusze dostrzegli tę delikatną suczkę, zatrzymali się w tak wielkim pośpiechu, że kurz uniósł się wokół nich. Rzucili się w kierunku rowu, obawiając się, że być może już jest za późno, by ją ocalić. Wilczyca uniosła nieco głowę, aby pokazać, że wciąż żyje. Jej oczy błagały o delikatne ręce i bezpieczne ramiona. Jeden z funkcjonariuszy delikatnie ją podniósł, a Wilczyca przytuliła swoją twarz do jego klatki piersiowej. Było to pierwsze miękkie dotknięcie, które poczuła od bardzo dawna.
Przewieźli ją do organizacji «It Takes A Village», gdzie pełni miłości ludzie byli gotowi jej pomóc. Wewnątrz schroniska serca pękły, gdy tylko zobaczyli wychudzone, poparzone słońcem ciałko suczki. Koordynatorka opieki zastępczej, Karen Hartman, stała jak skamieniała, ponieważ nigdy wcześniej nie widziała takiego cierpienia u tak małego psa. Karen szeptała obietnicę, że Wilczyca nigdy więcej nie poczuje się samotna. Owinęła ją w ciepły koc, a Wilczyca przytuliła się, szukając pocieszenia, którego brakowało jej przez zbyt długi czas. To małe przytulenie wydawało się jej cichym krzykiem o miłość.
Zespół ratunkowy szybko przetransportował Wilczycę do szpitala weterynaryjnego Muscatine, ponieważ pilnie potrzebowała pomocy. Całą drogę Wilczyca przytulała się do Karen, oddychając delikatnie, jakby bała się, że uprzejmość może zniknąć. Mimo bólu, wciąż usiłowała wtulić się w ciepło obok niej. W szpitalu delikatne dłonie oczyściły jej rany i leczyły oparzenia zajmujące dużą część jej ciała.
Powietrze pachniało lekarstwami i nadzieją, a Wilczyca zdawała się rozumieć, że w końcu jest bezpieczna. Po nagłej pomocy, Wilczyca przeniosła się do domu tymczasowego Karen, gdzie naprawdę rozpoczął się proces uzdrawiania. Otrzymała kojące kąpiele z leczniczymi właściwościami, które zmywały ból i zastępowały go ulgą. Zamknęła oczy podczas każdej kąpieli, ponieważ po raz pierwszy od długiego czasu poczuła się spokojnie. Karen szepnęła do niej w cichych słowach, zapewniając ją, że jest odważna i kochana. Wilczyca słuchała uważnie, jakby każde miłe słowo zszywało jej ducha na nowo. Zespół ratunkowy zastanawiał się, jakiego rodzaju psem ona jest, ponieważ jej ciało prawie nie miało sierści. Jej łapy wyglądały puszysto na końcach, lecz reszta była goła i różowa od słońca. Nikt nie mógł odgadnąć, jak piękny pies kryje się pod uszkodzoną skórą. Ale Wilczyca nie obchodziły jej wygląd. Liczyło się tylko to, że w końcu była bezpieczna.
Każdy dzień przynosił drobne zmiany, które wywoływały uśmiechy na twarzach wszystkich. Małe kępki sierści pojawiały się jak nieśmiałe nasiona próbujące wzrosnąć. Te małe plamki wyglądały nierówno i patchowato, ale były oznaką powracającego życia. Wilczyca stawiała coraz mocniejsze kroki każdego ranka, a jej ogon nawet machał raz czy dwa, gdy widziała Karen. Widzenie nadziei powracającej do jej oczu było jak obserwowanie, jak kwiat otwiera się po długiej burzy.
Upłynęły tygodnie, a jej sierść rosła na tyle, że zaskoczyła wszystkich, którzy ją kochali. Gdzie wcześniej była spękana skóra i ból, teraz pojawiały się miękkie, puszyste chmury bieli. Jej sierść stawała się coraz gęstsza i cięższa, otulając ją w ciepło, jak zupełnie nowe początki. 
Wilczyca podniosła głowę wyżej, dumna z pięknego psa, którym się stawała. Jej kroki stawały się coraz lżejsze, gdy jej siły wracały. Machanie ogonem stało się rzeczą normalną — coś, co wcześniej niemal niemożliwe. Stopniowo jej osobowość rozwijała się jak wschód słońca rozprzestrzeniający się po niebie. Lubiła się opierać na ludziach, absorbując każdą kroplę uwagi, jaką jej oferowano. Uwielbiała delikatne sesje szczotkowania, które sprawiały, że jej oczy zamykały się z radości. Nawet zaczęła się bawić, lekko stukając łapkami, jakby testując radość. A potem pewnego dnia, zgadywanie się skończyło. Jej sierść stała się długa i pełna, ujawniając prawdę, której nikt się nie spodziewał. Wilczyca nie była zwykłym psem. Była zachwycającą, śnieżnobiałą Wielką Pirenejską! Jej uroda zapierała dech w piersiach, ale jej delikatne serce promieniało jeszcze jaśniej. Jej ratownicy śmiali się z zaskoczenia, ponieważ nikt nie podejrzewał, że pod tą zniszczoną skórą kryje się wspaniały pies. Jej przemiana była niczym innym jak cudem.
Kiedy jej uzdrowienie dobiegło końca, Wilczyca już znalazła swoją na zawsze rodzinę. Przyjęli ją w kochający dom, wypełniony miękkimi łóżkami, ciepłymi dywanami i wesołymi psimi rodzeństwem. 
Podążała za swoją nową mamą wszędzie, zawsze pozostając blisko, aby czuć miłość, o której kiedyś marzyła w tamtym samotnym rowie. Jej dni były teraz spokojne i wypełnione delikatnymi dotknięciami, ciepłymi drzemkami oraz długimi momentami czystego bezpieczeństwa. Często rozciągała się na przytulnych dywanach, a jej sierść rozchodziła się wokół niej niczym puszysta chmura, w którą w końcu wyrosła. Jej przeszłość wydawała się odległa, jak cień, którego już się nie bała. Jej nowy dom lśnił komfortem, radością i delikatnym śmiechem rodziny, która ją adorowała. Wilczyca stała się psem, którym zawsze miała być — ukochaną, pełną oraz pięknie kochaną.
Ratownicy z organizacji «It Takes A Village» często wspominają moment, kiedy funkcjonariusze znaleźli ją w rowie. Gdyby przejechali obok, nie dostrzegając jej, jej historia zakończyłaby się, zanim miała szansę poczuć się bezpiecznie. Deputy Archer i Biuro Szeryfa Hrabstwa Louisa dali jej drugą szansę na życie poprzez prostą empatię. Ich dobroć zapoczątkowała łańcuch miłości, który ocalił Wilczycę. 
Zespół ratunkowy publicznie expresowo wdzięczność, wiedząc, że przetrwanie Wilczycy zaczęło się od tego jednego aktu troski. Napisali, że nigdy nie będą w stanie wyrazić, jak bardzo są wdzięczni za funkcjonariuszy, którzy odmówili ignorowania cierpiącej duszy. I w każdym słowie mieli na myśli coś prawdziwego. Jedna decyzja o trosce może ocalić życie. Wilczyca jest żywym dowodem na to.
