W małym schronisku w jednym z miast pojawił się niezwykle delikatny szczeniak, którego ciało wyglądało jakby było zbyt wrażliwe na surowość tego świata. Gdy pracownicy Fundacji dla Zwierząt delikatnie unieśli ją z klatki transportowej, jej mała sylwetka drżała ze strachu. Jej oczy były pełne zmęczenia, jakby toczyła nierówną walkę, której nie mogła wygrać. Zespół, który miał już wiele do czynienia z zranionymi zwierzętami, był poruszony jej widokiem, a coś w ich sercach pękło na widok tej uroczej duszyczki.
Szeptano jej nowe imię, Talulah, aby poczuła, że w końcu znalazła miejsce, w którym może czuć się bezpieczna. Jej wychudzony organizm ważył zaledwie osiem funtów, a każdy centymetr odsłoniętej skóry był pokryty bólem. Bez fur, jej skóra była jaskraworóżowa, wyglądała na surową i zadrapaną. Jej drobne nóżki trzęsły się, gdy tylko próbowała stanąć, ponieważ życie zabrało jej już tak wiele.
Pomimo tego, że jej dusza wydawała się zgnębiona, starała się unieść głowę, szukając choćby odrobiny pocieszenia. Pracownicy schroniska widzieli, jak bardzo opuchła i zaogniona była jej skóra, co dodatkowo potęgowało ich zatroskanie. Talulah mrużyła powoli oczy, jakby wszystko, co ją otaczało, raniło ją tak samo jak jąbola. Próbując usiąść, ból zmuszał ją z powrotem do leżenia. Jej goła skóra pękała przy każdym ruchu, a drobne krople krwi były widoczne w miejscach, gdzie rany otworzyły się.
Jeden z pracowników klęknął przy niej i szeptał, że nie jest już sama. Te miłe słowa sprawiły, że ogonek Talulah poruszył się tylko nieznacznie, ledwo drgnął, lecz była to iskra nadziei. Nawet w agonii pragnęła miłości, a to małe machnięcie mówiło zespołowi, że nie zamierza się poddawać. Jej przypadek nużył w zespole największy niepokój, jako jeden z najgorszych, jakie kiedykolwiek widzieli. Wiedzieli, że musi otrzymać pomoc jak najszybciej.
Szybko opracowali szczegółowy plan, aby pomóc jej w powrocie do zdrowia i poczuciu się bezpiecznie. Talulah wydała cichy jęk, który brzmiał jak błaganie o ulgę. 
W ciągu kilku godzin znaleźli idealną mamę zastępczą, która się nią zaopiekuje. Nazywała się Amber i miała już doświadczenie w pomaganiu blisko 400 zwierzętom w walce z chorobami i strachem. Otworzyła ramiona i z troską przytuliła Talulah, jakby niosła noworodka. Malutka poczuła ciepło po raz pierwszy od dłuższego czasu.
Amber szepnęła do Talulah, że wszystko bolesne zostało już za nią, a przed nią czeka tylko powrót do zdrowia. Jej różowa skóra wyglądała na kruchą pod miękkim światłem domu Amber. Mały szczeniak drżał, ale nie oddalał się, bo w końcu poczuł się bezpieczny. Amber przygotowała przytulne miejsce z kocami, ciepłym światłem i miękkimi ręcznikami tylko dla niej. Mały piesek zwinął się w kołdrze, wydając z siebie cichy westchnienie ulgi. Amber rozpoczęła długotrwały proces łagodzenia bolesnej skóry Talulah z zastosowaniem medykamentów.
Stosowane zabiegi były delikatne, a ciepła woda lecąca w kierunku jej odsłoniętych miejsc działała kojąco, jak łagodny deszcz. Następnie nałożono specjalną piankę, aby uspokoić opuchnięte obszary i ukoić ciągłe swędzenie. **Otaczająca ją życzliwość była jak bezpieczne ramiona, które wspierały ją w walce z bólem.** Po kilku pierwszych dniach oczy Talulah zaczęły delikatnie się rozjaśniać. Podnosiła podbródek, gdy Amber wchodziła do pokoju, gotowa na kolejny moment pocieszenia. Antybiotyki pomagały w walce z infekcjami, które sprawiły, że jej organizm stał się tak słaby.
Środki przeciwbólowe łagodziły ból, który dręczył ją, dając jej chwile pokoju. Na koniec pierwszego tygodnia wydarzyło się coś pięknego, co wzruszyło Amber do łez. Pierwsze maleńkie pasma czarnego futra zaczęły odrastać wzdłuż jej pleców i ramion. Zmiana była niewielka, ale stanowiła dowód, że jej ciało w końcu zaczyna się leczyć. Jej ogon urósł do życia, a ona nawet spróbowała skoczyć radośnie, co zaskoczyło zarówno ją, jak i Amber. Był to pierwszy raz, gdy miała wystarczająco dużo sił, aby być znów figlarna.
Każdego dnia po tym jej powrót do zdrowia przyspieszał w sposób, który wydawał się niemal magiczny. Po dwóch tygodniach Talulah przestała unikać dotyku, a jej skóra przestała boleśnie pękać, przyjmując delikatność rąk Amber w zaufaniu. Zaczęła eksplorować dom powolnymi krokami, wąchając kąty i dumnie merdając ogonem. Jej przyrodnie rodzeństwo przyglądało się jej z życzliwą ciekawością, dając jej znać, że należy do ich małej grupy. Była wciąż krucha, ale jej odrobina sarkazmu zaczynała przebić się na powierzchnię jej słodkości. Jej oczy teraz lśniły, pełne życia, a nie strachu.
Nieśmiało szczeknęła raz, małym, podekscytowanym szczekaniem, co rozbawiło wszystkich obecnych. Jej postępy zachwyciły zespół ratunkowy, który często wpadali, by świętować każdy jej sukces. Po trzech tygodniach Talulah stała się figlarnym, pełnym energii szczeniakiem, który nie potrafił przestać się uśmiechać. Biegała po podwórku z rodzeństwem, czując wiatr pieści swoje nowe futro. **Jej radość przypominała słońce po długiej burzy,** gdy wesoło turlala się w trawie.
Jej metamorfoza zrobiła ogromne wrażenie na ludziach, którzy po raz pierwszy widzieli jej złamane ciało. Mówili, że wyglądała jak zupełnie inny pies, promieniujący energią i pewnością siebie. Jej wcześniej łyse ciało teraz pokrywało gęste, miękkie futro, które rosło z dnia na dzień. Jej wcześniej smutne oczy teraz lśniły psotą i nadzieją. Stała się małym, odważnym istnieniem, które nie chciało, by ból definiował jej życie. Amber uwielbiała patrzeć, jak rozkwita w swojej pełnej osobowości. Nazywała ją „moją ostrą dziewczynką”, bo Talulah nie wahała się już być przebojowa.
Jednak najlepszy rozdział życia Talulah nadszedł niemal dwa miesiące po jej uratowaniu. Słodka rodzina spotkała ją i od razu zakochała się w jej wesołym uśmiechu i merdającym ciele. Zdecydowali się adoptować ją, nadając jej nowe imię: **Środa**. Imię idealnie pasowało, ponieważ codziennie przynosiła radość do ich życia. Nowy dom miał także dwóch tortoisowych braci pod nazwą Herbie i Pie, których pokochała natychmiast. Obserwowanie jak Środa biega po podwórku lub zwija się na swoim miękkim łóżku wprowadzało ich w głęboki zachwyt. Mówili, że zapełnia każdy kąt ich domu radością i śmiechem. **Jej złamana przeszłość wreszcie zniknęła, ustępując miejsca przyszłości wypełnionej delikatnymi dłońmi i ciepłymi sercami.**
Nowa mama Środy, Annette, często dzieliła się aktualnościami z Fundacją dla Zwierząt. Informowała, że Środa uwielbia przytulanie, zabawę i bycie w centrum uwagi. Dziewczyna, która kiedyś drżała z bólu, teraz z odwagą domagała się całusów i głasków po brzuchu. Jej głos niósł dumę za każdym razem, gdy mówiła o odwadze Środy. Ich dom stawał się jaśniejszy, cieplejszy i pełniejszy życia dzięki malutkiemu psu, który kiedyś nie miał nic. Środa stała się wszystkim, czym miała być — radosna, przytulna, figlarna i pełna miłości. Jej ratownicy mówili, że była cudem owiniętym w futro, uzdrowieniem i czystym sercem. A nowa rodzina Środy mówiła, że była najlepszym prezentem, którego nigdy nie wiedzieli, że potrzebują.
