Leży na wilgotnej trawie, a łańcuch mocno wgryzł się w jej szyję, niczym zaciśnięty pierścień. Przy jej piersiach bawią się szczenięta, a jej ciche wołanie brzmi: «Gdzie jesteś?» i bezgłośny krzyk odzwierciedlający pragnienie: «Dom! Ciepło!». Już nie myśli o bólu; liczy się tylko to, by ich oddech nigdy nie ucichł. Nawet w świecie pełnym niewoli, jej serce pozostaje żywe dla nich.
Oczy wzniesione ku niebu, pełne modlitwy i nadziei, łzy drżą na jej policzkach, ale ona jest silna. Żyje tylko dla tych, którzy śpią przy jej brzuchu…
Przytula szczenięta do siebie, jakby bała się, że świat zabierze jej to ostatnie bogactwo. Zimny, rdzawy łańcuch rani jej szyję i zostawia krwawe ślady, ale milczy. Bo najważniejsze dla niej, to by szczenięta poczuły ciepło, by choć kropla mleka zaspokoiła ich głód i by uwierzyły w życie, które ona, wyczerpana, stara się im ofiarować.
Codziennie budzi się na mokrej ziemi, liza od małą, sprawdza, czy wszystkie oddychają. Wie, że mleka jest prawie brak, ale podsuwa im brzuch, a małe, uporczywe noski znajdują to, co jeszcze zostało. Jej ciało jest wyczerpane, a żebra wystają przez skórę, lecz ona utrzymuje się przy życiu. Dla niej ważne jest nie to, jak cierpi, ale życie tych, którzy od niej zależą.
Przechodnie mijają ją. Niektórzy zatrzymują się, spoglądając z żalem. Inni rzucają jej kawałek suchego chleba. A jeszcze inni odwracają wzrok, bo boją się przyznać, że coś takiego dzieje się tu, obok, w ich rzeczywistości. Ale nikt nie zdejmuje łańcucha. Nikt nie daje jej prawdziwej szansy. Pozostaje tam, gdzie ją porzucono, a sensem jej dni pozostaje troska o dzieci.
Deszcze zalewają jej plecy, wiatr uderza w mokrą sierść, a zimno przenika do kości. Jednak ona zakrywa maluchy swoim ciałem, chroni je przed światem, skrywa przed bólem. Gdy drżą, liże ich pyszczki, jakby chciała powiedzieć: «Jestem z wami. Nie bójcie się». A gdy zasypiają, ona wpatruje się w niebo — w jej wielkich oczach mieszkają jednocześnie strach i nadzieja.
To nie jest wymyślona historia. Tych matek są tysiące. Rodzą w błocie, na łańcuchach, pod zimnym deszczem. Same głodują, ale troszczą się o swoje maluchy. Nikt ich nie żałuje, nikt nie dziękuje, a mimo to one wciąż kochają. Bo miłość macierzyńska jest silniejsza niż głód, zimno, czy rozpacz.
Nie rozumie, dlaczego tak jest. Czy jest winna temu, że się urodziła? Czy można ją winić za to, że dała życie swoim dzieciom? Nic nie prosi dla siebie. Tylko jedno: aby je uratowano. By nie powtórzyły jej losu. By miały szansę na człowieka, który ich nie zdradzi.
Jej oczy to krzyk. W nich widać wołanie: «Proszę, nie pozwólcie im umrzeć tutaj. Jeśli żałujecie mnie, ratujcie je. Mogę zniknąć, ale one muszą żyć». W tych oczach nie ma złości, tylko miłość i strach o dzieci.
Każdy dzień w łańcuchu to heroizm. Znosi wszystko, bo wie: dopóki żyje, jej maluchy mają nadzieję. Ale jej siły powoli znikają. I jeśli nie zdobędą się na działanie, jeśli przejdą obok — jutro może być za późno.
Ta suczka to nie tylko «włóczędzy». To mama. Walczy o życie swoich dzieci tak, jak tylko matka potrafi. A jeśli dzisiaj znajdzie się człowiek, który zdejmie ten rdzawy łańcuch i powie: «Teraz jesteś wolna» — jej świat się zmieni. Jej oczy znów będą umiały wierzyć. A jej szczenięta dorosną nie na zimnej ziemi, ale w cieple i miłości.
Te zdjęcia to nie tylko kadry. To krzyk o pomoc. To życie, które odbywa się wokół nas. I my zawsze mamy wybór: odwrócić się czy stać się tym cudem, którego one tak oczekują.
Nie może prosić słowami, ale jej serce bije w takt z malutkimi sercami jej szczeniąt. I każdy puls brzmi tak samo: «Pomóżcie».
I jeśli chociaż jedna osoba zareaguje — ta historia będzie miała inny koniec. Ona ma szansę. One mają szansę. I ta szansa jest w naszych rękach.
